Karar vermek, çeşitli seçenekler arasından yapılan bir seçimle sonuçlanan bilişsel bir işlemleme sürecidir. Bazen karar vermemenin kendisi de bir karar olabilir. Kararı belirleyen etkenler arasında ihtiyaçlar, tercihler ve değerler vardır. Bazen verilecek kararın işlevselliği, hatta avantajları belirgin bile olsa, yapacağımız seçim değerlerimizle çeliştiği için o karardan vazgeçmemiz gereken anlar vardır. Ancak yaşam ve hırslar acımasız bir biçimde değerlerimizi sorgulamadan yalnızca avantajlı seçimler yapmayı öğretir çoğu kez…
Karar verirken; karar verilen konuyla ilgili olarak toplanan bilgi, kararın ne kadarlık bir süre içinde verilmesi gerektiği ve zihnin bilgiyi işleme yetenekleri devreye girer.
Geleceğe yönelik bir karar verirken, değişik seçeneklerin getireceği yarar ve zararların iyi hesaplanarak, kişinin kendisine en çok yarar getiren seçeneğe yönelmesi beklenir ya da tercihin böyle yapıldığı varsayılır. Gerçekten kararlar çoğu kez böyle rasyonel ya da pragmatik bir mantıkla mı alınır? Gerçekten karar ya da tercihler geleceğe yönelik avantajlı olacağı düşünülen seçimlerden mi ibarettir? Ben insanların karar verirken, kararın gelecekte getireceği yararlardan çok, karar öncesi süreçte yaptıkları yatırımları ve harcadıkları emeği gözettiklerini düşünürüm.
İnsanlar, “O kadar çok yatırım yaptım ki artık geri dönüşü yok” diye düşünebiliyor. Başka bir deyişle, bir amaç için verilen emek ne kadar fazlaysa, o emeği geride bırakmak o kadar güç olabiliyor. Geçmişte alınan bir karar için ödenen bedeller, gelecek için verilecek avantajlı bir kararla sağlanabilecek yararlardan daha önemli olabiliyor.