Kontrolcü aileler çocukları hakkında her şeyi bilmeyi, davranışlarının, duygularının ve hislerinin şeffaf olmasını arzu ederler.
Bu isteğin bilinçdışı amacı, kendi beklentileri ve ihtiyaçları doğrultusunda onları şekillendirmektir. Ayrılıktan ve ayrılığın getireceği varoluşsal boşluktan korkulmasının yanı sıra çocuğun kendinin bir uzantısı olduğu ve başka bir şekilde var olabileceğinin bilincinde olunmaması durumu vardır. Kontrolcü aile bu fantezisini; soğuk ve katı bir otoriteyle ya da tam tersine duygusal ve şefkatli ama müdahaleci ve koruyucu bir tarzda, aşırı güvenli bir eğitim içinde, duygusal şantaj yoluyla ve nesiller arası farkı reddederek otorite aracılığıyla, kendini çocuk için tek referans olarak tanrılaştırarak gerçekleştirir. Bir tek onların kuralları geçerlidir. Bu tür bir aile yaklaşımında çocuk gerçek isteklerine ulaşamaz ve ruh sağlığını koruyabilmek için ailesini mutlu etmeye, rahatlatmaya, anne-babanın “iyi nesnesi” olmaya devam eder. Suçluluk hissi, anne ve babasının narsisistik defolarıyla eşdeğerdedir. “Acaba yapmam gerekeni yapıyor muyum?” endişesiyle her zaman tetiktedir ve bütün enerjisini kendini formatlamak, saldırganlık güdülerini bastırmak için kullanır. Sonuç: Diğer çocuklarla ve ileriki zamanlarda yetişkinlerle ilişkisinde genellikle kendini tutan, geri çeken ya da otoriter bir tavır içindedir.
EGZERSİZ
Geçmişe geri dönün
Aşırı kontrolcü ebeveynler küçükken kendi anne-babalarıyla iç içe geçmiş bir ilişki içinde ve müdahaleci bir ortamda yetişmiş çocuklardır. Kişinin bir terapist eşliğinde ya da tek başına çocukluğuna bu prizmadan bakması ve kişisel hikâyesini yeniden gözden geçirmesi, bastırılmış öfke duyguları nedeniyle oluşan içsel baskının azalmasına yardımcı olur. Bununla beraber, kendi çocuğuyla ilişkisinde araya uygun mesafeyi koymayı öğrenir. Uygun mesafeyi sağlayabilmek, çocuğun yaşına ve kişiliğine göre bedensel, duygusal ve fiziki alanlarına saygı duymak anlamına gelir.