Psikiyatr Patrick Lemoine’a göre, hiçbir şey yapmamak mutlu olmaya çalışmanın en ideal yolu.

Can sıkıntısının mutluluğu yarattığını söylüyorsunuz. Peki, bundan neden kaçıyoruz?

Çünkü acı verici ve meyveleri toplamak zaman alıyor. Can sıkıntısı kaygılandırıcı bir duygu, kendimizi zorunlu bir hareketsizliğin içerisinde bulmamızdan dolayı meydana geliyor.

Bu durum mutluluğa nasıl yol açıyor?

Bana göre mutluluk kendin ile uyum içerisinde olma kapasitesidir. Yeni doğanın mutluluğu ile bir mühendisin veya Alzheimer hastasının mutluluğu bir değildir. Herkes mutlu olabilir ama kendi yoluyla. Kendileriyle uyumlu olan koşulları yarattıklarında mutlu olabilirler. Ben şöyle düşünüyorum: Her hareketsizlikten dolayı acı hissedildiğinde, kendini yarattığın ve işbirliği yaptığın bir sürece giriyorsun aslında. Düşünebilirsin, üretebilirsin, ilgi alanlarını geliştirebilirsin… Her sıkıldığımızda, kendi kendimizi yeniden keşfediyoruz. Bu sebepten bizi mutlu ediyor.

Sıkıntıdan kaynaklı kaygıyı nasıl aşabilir ve verimli hale getirebiliriz?

Bence sıkıntıyı marazi bir durum olarak değil, hayatın nabzı olarak değerlendirmeliyiz. Hareketsizliğin varlığın bir parçası olduğunu kabul etmek ve zenginleşmesi bu acıyı verimli bir hale dönüştürür